به نقل از «فرارو»

۲۲ بهمن امسال و پنج تهدید برای جامعه ایرانی

تاریخ انتشار: ۲۷ بهمن ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۱۲۱۱۹۴

فرارو-  راهپیمایی ۲۲ بهمن امسال با حضور طیف‌های مختلف جامعه برگزار شد. مراسم امسال با تمامی راهپیمایی‌های ۴۳ گذشته تفاوت داشت؛ آن‌هم به چهار علت: نخست این‌که طولانی‌ترین ناآرامی‌های در ایران بعد از انقلاب اسلامی در سال جاری اتفاق افتاده بود. دوم این‌که نهاد‌های رسمی و نزدیکان به قدرت، روی مراسم امسال به عنوان لحظه‌ای برای شکست مخالفان متمرکز بودند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

سوم این‌که اپوزیسیون نظام نیز بر روی دستاوردسازی از ۲۲ بهمن امسال سرمایه‌گذاری کرده بود. چهارم هم این‌که حضور مردم در راهپیمایی امسال قابل انکار نبود و نیست.

به گزارش فرارو، متفاوت‌ترین ۲۲ بهمن تاریخ بعد از انقلاب، همانند تمامی وقایع چند ماه اخیر، با دو روایت همراه شد. یک روایت متعلق به اپوزیسیون و مخالفان نظام بود که تلاش کردند حضور مردم را کم اهمیت بازنمایی کنند. روایت دوم، متعلق به نهاد‌های رسمی و جریان‌های نزدیک به قدرت بود که مراسم را تاریخی و عظیم‌ترین راهپیمایی تاریخ انقلاب خطاب کردند.

احوالات و موضع گفتمانی جریان نخست بر کسی پوشیده نیست، اما روی سخن حاضر با خوانش جریان دوم از مراسم ۲۲ بهمن امسال است. بازخوانی و نوع واکنش طیف دوم به مراسم امسال، در درون خود تهدیداتی نهفته دارد که می‌توان آن‌ها را در قالب پنج خطای استراتژیک ارائه کرد:

نخست؛ پاک کردن صورت مساله و نفی بی‌نظمی: بخشی بزرگ از نهاد‌های رسمی و جریان رسانه‌ای نزدیک به قدرت، راهپیمایی ۲۲ بهمن امسال را چنان پیروزی‌ای بزرگ می‌پندارند که گویی همه آن‌چه در روز‌های بعد از ۲۵ شهریور در جریان بوده، تئاتری دروغین بوده است. طی ماه‌های گذشته بسیاری از ناظران سیاسی و حتی سیاست‌مداران حاضر در قدرت نسبت به کژکارکردی‌های ساختاری و وجود بحران در سطوح مختلف مدیریت کشور هشدار داده بودند. حتی بسیاری از مقام‌های رسمی دولت نیز با پذیرش مشکلات، وعده اصلاح سر داده بودند.

حالا خطای استراتژیک جریان‌های نزدیک به قدرت می‌تواند این باشد که ۲۲ بهمن امسال به عنوان لحظه‌ای برای پذیرش بی‌نظمی باشد. در مطالعات جامعه‌شناختی همواره تاکید می‌شود، گام اول در اصلاح امور، پذیرفتن صورت مساله یا بی‌نظمی است. به نظر می‌رسید وجود بحران و بی‌نظمی در نتیجه ناآرامی‌های اخیر پذیرفته شده بود، اما بعد از راهپیمایی امسال این تهدید وجود دارد که مجددا رویکرد نبود بحران و بی‌نظمی در دستور کار قرار گیرد.

دوم؛ گذار از التهاب و انحرافی پنداشتن رخداد‌های ماه‌های اخیر: دیگر تهدید نهفته در درون مراسم ۲۲ بهمن امسال، این است که جریان قدرت رخداد‌های اعتراضی ماه‌های اخیر را توطئه‌های از سوی دشمنان بپندارد. یعنی دیگر هیچ بحرانی وجود ندارد و هر آن‌چه اتفاق افتاده انحرافی بیش نبوده است. برآیند حتمی این رویکرد عادی پنداشتن امور در شرایطی است که کشور با یک التهاب دست و پنجه نرم می‌کند. وضعیت نابسامان اقتصاد کشور، موج گسترده تنش‌ها در سیاست خارجی با غرب، بن بست مذاکرات برجام و نبود چشم‌اندازی مثبت از حل مسائل، واقعیت‌هایی هستند که هر گونه عدم توجه به آن‌ها می‌تواند تهدیداتی بزرگ را برای آینده کشور به همراه داشته باشد.

سوم؛ منکوب و محکوم کردن منتقدان و اصلاح‌خواهان: در ماه‌های گذشته روند منکوب و محکوم کردن منتقدان و طرفداران اصلاح امور، در جریان بوده است؛ بعد از مراسم ۲۲ بهمن امسال به وضوح نشانه‌های تشدید این رویکرد وجود دارد. در روز‌های اخیر، برخی رسانه‌ها و جریان‌ها تلاشی گسترده را برای واهی پنداشتن و در منگنه قرار دادن افراد منتقد آغاز کرده اند. از دیدگاه آن‌ها حضور قابل توجه مردمی در مراسم امسال پاسخی به آن‌هایی بود که از ضرورت اصلاح و تغییر در مدیریت امور سخن می‌گفتند.

در چند روز گذشته شاهد هستیم که رسانه‌های این جریان، برخی افراد را که از ضرورت اصلاح سخن گفته بودند با واژگانی همچون «ادبیات منافقانه» و «انحرافی» مورد شماتت قرار داده‌اند. چنین رویکردی زمینه‌ساز بسته شدن هر چه بیشتر فضا برای انتقاد و درخواست اصلاح خواهد بود که در آینده کوتاه مدت می‌تواند تبعات جدی‌ای به همراه داشته باشد. چنین رویکردی، کاملا در تضاد با رویکرد پدرانه اخیر رهبر انقلاب در صدور فرمان عفو عمومی است. رهبری با نگاهی پدرانه کل ملت را با وجود تفاوت‌ها به عفو فرا می‌خواند؛ حتی مخالفان نظام را.

چهارم؛ دیگری سازی‌های فزآینده و فزآینده‌تر: در سال‌های گذشته، تحت لوای آرمان یکدست کردن حاکمیت، به طور فرآینده دایره خودی‌ها محدود و محدودتر شده بود. هر بار افراد و شخصیت‌هایی از خودی‌ها کاسته و در جرگه دیگری (Other) یا همان «محذوفان» قرار گرفته بودند. بعد از مراسم ۲۲ بهمن امساله نیز از هم اکنون این گمانه مطرح است که رویکرد فعلی بیش از بیش تشدید شود. در وضعیت جدید، حتی افرادی همچون محمد رضا باهنر و سید عزت‌الله ضرغامی که در ماه‌های اخیر برخی انتقادات را مطرح کرده بودند، به نظر می‌رسد نامزد قرار گرفتن در حلقه دیگری‌ها هستند. چنین رویکردی تکرار رویه‌ای شکست خورده و تنش‌افروزانه است که به هیچ عنوان در راستای منافع ملی جامعه ایران نخواهد بود.

پنجم؛ عدم نیاز به انجام اصلاحات و تغییرات: نگران‌کننده‌ترین و عمیق‌ترین تهدید نهفته در مراسم ۲۲ بهمن امسال این است که چنین پنداشته شود دیگر نیاز به افق‌گشایی و اصلاح امور نیست. چرا که مطالبه‌هایی که تحت عنوان اعتراض مطرح می‌شدند، همه‌گی ساختگی و توطئه دشمنان بوده است. ملت واقعی آن‌هایی بوده و هستند که در روز ۲۲ بهمن در خیابان‌ها شعار مرگ بر آمریکا و اسرائیل سر دادند. آن‌های دیگر فریب‌خورده، ملحد و یا دست نشانده گروهک‌ها هستند. چنین تصوری از هم اکنون می‌تواند ناقوس بحران‌های فراگیر در آینده را به صدا در آورده و زمینه تشدید هر چه بیشتر بی‌نظمی‌ها در داخل باشد.

منبع: فرارو

کلیدواژه: 22 بهمن اصلاحات مراسم ۲۲ بهمن امسال مراسم امسال بی نظمی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۱۲۱۱۹۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

فاکتور اشتباه و شیطنت آمیز اصلاح طلبان در خصوص شرایط امید در جامعه/ آغاز کنش‌های انتخاباتی رادیکال‌ها پس از عملیات تحریم!

جریان اصلاحات در حالی به نقد ساختاری می پردازد که خود بخش اصلی از عاملیت و ترک فعل‌ها بوده است.

سرویس سیاست مشرق- در میان انبوهی از گزارش‌ها و تیترهای خبری، در یک بسته کامل با نام «ویژه‌های مشرق» شما را در جریان مسائل مهم و اثرگذار از نگاه روزنامه‌های کشور قرار می‌دهیم.

در این ویژه‌نامه، نگاهی به آخرین مواضع جناح‌های سیاسی و تحولات مهم داخلی، خارجی، اوضاع اقتصادی و اجتماعی کشور انداخته می‌شود که مخاطبان بامطالعه آن به رهیافت‌های مهم، نکات و تأملات از سیر وقایع اثرگذار دست خواهند یافت، در این بخش با ما همراه باشید

************

روزنامه‌های امروز یکشنبه ۹ اردیبهشت ماه در حالی چاپ و منتشر شد که خداحافظی با اقتصاد زیر زمینی، تولید زیر تیغ واردات یارانه ای، چالش ازسرگیری مذاکرات هسته‌ای و یک صندلی و چندین مدعی در صفحات نخست روزنامه‌های امروز برجسته شده است.

برخی اصلاح طلبان در اقدامی مزورانه در حالی در رسانه های خود از تبدیل شدن امید در ایران به امری مناقشه آمیز سخن به میان می‌آورند که بررسی‌ها نشان می‌دهد ادعاهای آنان مبتنی بر پیمایش های دهه ۹۰ یعنی دولت مورد ائتلاف آنان می‌باشد.

آغاز این کنش‌ها با توییت سعید حجاریان تئورسین اصلاحات درباره «امید» در سیاست و جامعه آغاز شده است، روزنامه آرمان امروز نوشته است:

سعید حجاریان، تئوریسین و فعال سیاسی اصلاح طلب در توئیتی نوشت: به حفظ «امید» و نگه داشتن شعله شمع باور دارم ولی تؤامان «نقد» را شرط لازم هر گشایش و سخن ایجابی می‌دانم. این فعال سیاسی اصلاح طلب، اخیرا توئیتی منتشر کرده و در آن نوشته بود: «دولت سیزدهم و تفکر حاکم بر آن چماقی بود به بار شیشه مملکت؛ مسئله نرخ بنزین، «نور» حجاب و دیگر طرح ها و اقدام های در پیش هم ضربات مهلک تری هستند. تداوم این تفکر در دولت چهاردهم آخرین چماق است بر بار شیشه و دیگر چیزی باقی نخواهد ماند.

این روزنامه اصلاح‌طلب در ادامه نوشته است:

این سخنان وی با واکنشی را به همراه داشت که عنوان کرده بود دیگر بار شیشه‌ای نمانده که بخواهد حفظ شود. حجاریان در پاسخ به این نقد، توئیتی دیگر در شبکه اجتماعی ایکس منتشر کرد و در آن نوشت: منتقدی مجرب نقدی بر این پست نگاشته و بیان کرده اند: «چیزی باقی نخواهد ماند» گزاره ای آخرالزمانی است؛ یعنی چیزی متصور نیست که برای حفظ اصلاح اش تلاش کنیم. پاسخ اینجانب: به حفظ «امید» و نگه داشتن شعله شمع باور دارم ولی تؤامان «نقد» را شرط لازم هر گشایش و سخن ایجابی می‌دانم.

بررسی‌ها در این رابطه بیانگر آن است که اصلاح طلبان با طرح این ادعا که ساختار جامعه ایران فاقد توان تولید و بازتولید امید شده است، تاکید می کنند، ساختارهای اصلی و مسلط که در جامعه ایران جاری است فرصت عاملیت را از بخش عظیمی از جامعه خصوصا نخبگان سلب نموده و برعکس نومیدی را می‌گستراند.

اصلاح طلبان همچنین با تاکید بر بررسی تغییرات جامعه، ضرورت بررسی سویه ها، مولفه ها، خواسته ها، مطالبات، تصورها و رفتارهای فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی آن را مورد تاکید قرار داده و می کوشند وضعیت فعلی جامعه را «بی آینده»، «بی افق» و سراسر «تیره و تار» تصویر سازی کرده و از سوی دیگر نظام حکمرانی را مورد هجمه قرار دهند.

روزنامه اعتماد نیز در یادداشتی معنادار به پیمایش امید در جامعه پرداخته و می‌نویسد:

امید در ایران به امری مناقشه‌آمیز و پرابلماتیک و مساله اجتماعی مبدل شده است، امید در ساختار اجتماعی باید تولید ‌و بازتولید شود اکنون ساختار جامعه ایران فاقد توان تولید و بازتولید امید شده است، ساختارهای اصلی و مسلط که در جامعه ایران جاری است فرصت عاملیت را از بخش عظیمی از جامعه خصوصا نخبگان سلب نموده و برعکس نومیدی را می‌گستراند. در دهه اول هزاره سوم شاخص نیکبختی در ایران از صد کشور پنجاه و چهار بوده و اکنون به هفتاد تنزل یافته است.

در ادامه این یادداشت آمده است:

شوربختانه در پیمایش‌های متعدد ملی دیگری نیز تایید شده است، ازجمله در پیمایش ملی سرمایه اجتماعی (۱۳۹۵) که پنداشت‌های مردم در حوزه مولفه‌های سرمایه اجتماعی را ارزیابی نموده است، نشان می‌دهد که ۸۰درصد مردم درخصوص موفقیت نظام در حل مشکلات ارزیابی در حد کم و خیلی کم داشته‌اند و تنها یک درصد در حد زیاد و خیلی زیاد امید به توان نظام در حل مشکلات داشته‌اند. یا در شاخص ارزیابی نسبت به روند آینده جامعه در سه قلمرو رفاه، وحدت و همدلی و فقر یافته‌های امیدبخشی حاصل نشده است.

اصلاح طلبان با تاکید بر بررسی تغییرات جامعه، ضرورت بررسی سویه ها، مولفه ها، خواسته ها، مطالبات، تصورها و رفتارهای فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی آن را مورد تاکید قرار داده و می کوشند وضعیت فعلی جامعه را «بی آینده»، «بی افق» و سراسر «تیره و تار» تصویر سازی کرده و از سوی دیگر نظام حکمرانی را مورد هجمه قرار دهند.
اصلاح طلبان در حالی مدعی پیمایش ها در خصوص شرایط ناامیدی در جامعه هستند که این پیمایش ها در بازه زمانی ۳ دهه گذشته به ویژه دهه ۹۰ بوده که از قضا جریان اصلاحات خود بخش مهمی از سیاستگذاری و روند اجرایی کشور هم در دولت اصلاحات و هم به انحای دیگر در دولت روحانی بر عهده داشته است.

این موضوع زمانی اهمیت می یابد که در یابیم جریان اصلاحات در حالی به نقد ساختاری می پردازد که خود بخشی از این ساختار و شرایط مورد ادعای آنان در حقیقت بخشی از عاملیت و ترک فعل های آنان بوده است.

اصلاح طلبان همچنین بدون اشاره به کاستی ها و انتقادات وارده به دولت های مختلف در پیگیری برنامه های توسعه، معطل نگاه داشتن کشور به دلیل مذاکرات خارجی و ...بوده اند که حتی عالی ترین مقامات کشور نیز انتقاداتی به عدم پیشرفت در دهه ۹۰ مطرح کرده و نسبت به تعلل ها، کم عملی ها و بی عملی ها انتقاد کرده بودند. این در حالی است که این بخش از اصلاح طلبان تلاش دارند طی یک کنش سیاسی- رسانه ای اقدام به فاکتور کردن کم کاری ها به نام حاکمیت می باشند، هدف از این اقدام فضاسازی خاص برای حضور در عرصه انتخابات پس از تحریم آن است.